Koncert Symfoniczny - Jubileusz Gabriela Chmury (zdjęcia)

Kiedy Hindemith i Brahms spotykają się w sali koncertowej, pamięć przywołuje słowa Fiodora Dostojewskiego, który pisał, że bez cierpienia nie zrozumie się szczęścia. Pochodząca z 1934 roku symfonia Mateusz Malarz (Mathis der Maler) Paula Hindemitha (1895-1963) to studium ludzkiej boleści, uwiecznionej na płótnach renesansowego artysty Matthiasa Grünewalda (właściwie Mathisa Gotharda-Neitharda) – prekursora odartego z idealizowania postaci, nowego sposobu przedstawiania sacrum. Eksperymentalne i dekadenckie spojrzenie na sztukę nie było zgodne z ideologią partii nazistowskiej, dlatego pomimo dobrego przyjęcia utworu przez publiczność, tuż po premierze wykonywanie symfonii zostało zakazane, a jej autor wkrótce opuścił Niemcy.

W zestawieniu z dziełem Hindemitha pogodna II Symfonia D-dur, która wyszła spod pióra Johannesa Brahmsa (1833-1897) na długo przed pojawieniem się w Europie widma hitleryzmu, brzmi jeszcze bardziej sielankowo niż zazwyczaj. Kompozytor napisał ją odpoczywając na austriackiej prowincji, podczas upalnego lata w 1877 roku. Premiera utworu, który Brahms w swojej korespondencji porównywał do świeżej radości, jaką niosą zaślubiny młodej pary, odbyła się kilka miesięcy później w Wiedniu i zakończyła sukcesem.

opr. i zdj. Tomasz Cichocki