MAŁOPOLSKA Z UŚMIECHEM: Minoga

Gdy pobliski Ojców przeżywa weekendowe oblężenie, w Minodze można znaleźć przysłowiowy "święty spokój". Od strony Krakowa do wioski wiedzie bardzo malownicza jesionowa aleja, od Przybysławic kasztanowa mająca status pomnika przyrody. Już późną wiosną obydwie aleje tworzą zielony tunel z drzew. Miejscowość zachowała tradycyjny układ wsi.

Serce Minogi to barokowy kościół pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Marii Panny i stojący w dolinie niegdyś dwór, a dziś odrestaurowany "pałac" z parkiem i budynkami folwarcznymi. W kościele, który wcześniej był drewniany wisiał słynący łaskami obraz Matki Boskiej. Gdy w 1762 roku doszło do pożaru kościoła obraz spłonął. Podczas remontu w 1922 roku namalowano jego kopię. Teraz w każdą pierwszą środę miesiąca mieszkańcy Minogi i okolic modlą się do Matki Boskiej Minodzkiej.

Aż trudno uwierzyć, ale w czasach Królestwa Polskiego Minoga była siedzibą gminy. Był tu urząd gminy, poczta, sklep odzieżowy i żelazny. Teraz są aż trzy przedszkola - dwa prywatne i jedno państwowe w szkole, szkoła podstawowa, biblioteka i dwa spożywczaki. Stoją obok siebie ale nie obojętne jest, do którego wejdziemy. W tym na rogu ceny są umiarkowane. Tu życie towarzyskie kwitnie na ławeczce pod sklepem. U konkurencji obok ceny bywają nawet półtora razy wyższe, niż w Skale. W pierwszym spożywczaku jeszcze do niedawna można było robic zakupy na kreskę.

Przez wieś płynie rzeczka Minóżka, która nie pamięta już kiedy była czysta. A była, bo tylko w czystej wodzie mieszkają bardzo rzadko spotykane minogi. Od nich prawdopodobnie wywodzi się nazwa miejscowości. Minogi to stworzenia przypominające ryby, ale nimi nie są. Są pod ścisłą ochroną. Co ciekawe ich budowa nie zmieniła się wiele od 350 milionów lat jak obliczyli naukowcy! Można je więc traktować jako żywą skamieniałość, a ich obserwacje pozwalają wyobrazić sobie życie pierwszych kręgowców na Ziemi. Cechą charakterystyczną minogów jest ich otwór gębowy w kształcie okrągłej przyssawki. Ten ciekaw stworek mieszka tylko w czystych rzekach i strumykach. Składa w nich jaja, ale żyje w wodach lądowych i morzach. Niestety niewielu go widziało, choć wspominają o nim najstarsi minowszczanie.

Tym, czym mogą się jeszcze pochwalić mieszkańcy - bo minogi na razie nie widać - to specyficzny mikroklimat. Miejscowość oprócz tego, że położona jest w niewielkiej kotlinie, leży na terenie Dłubiańskiego Parku Krajobrazowego. W swoich przydomowych ogrodach gospodarze widują ciekawe ptactwo. Oprócz bażantów pojawia się rzadko spotykany dzięcioł średni.

Z czego żyją mieszkańcy? Starsi mają renty rolnicze, młodzi uczą się lub pracują w mieście lub w okolicy. Z ziemi trudno się teraz utrzymać. Większość dojeżdża do pracy do miasta. Tylko w jednym gospodarstwie jest jeszcze koń. Niewielu gospodarzy hoduje krowy. Jeśli ktoś kocha przyrodę i chce koniecznie uciec od wielkomiejskiego tłumu powinien odwiedzić to miejsce.

Test i zdj. Anna Mączka